/home/runner/work/fvmaldeg.github.io/fvmaldeg.github.io/content/nl/blog/groenland3.md

We hebben een extra dag gerekend in Ilulissat na het veldwerk om de samples te verzenden, wat uit te rusten en ergens souvenirs te scoren. Op voorhand wisten we natuurlijk niet dat we door omstandigheden Ilulissat al zouden ontdekken tijdens de eerste dagen van onze trip. De laatste dag is fijn om nog eens goed te gaan eten en wat rond te slenteren, maar laat ons zeggen dat we wel klaar zijn om naar huis te vertrekken. Helaas. De weergoden zijn ons opnieuw niet goed gezind. In de zomer hangt er vaak zeemist in Ilulissat, die het vertrek en landen van de vliegtuigjes onmogelijk maakt, maar meestal trekt die mist tegen de middag weg. Dit jaar blijft de zeemist geen uren, maar dagen hangen. Hierdoor zitten honderden mensen vast in Ilulissat, waaronder… wij. Door de grote hoeveelheid mensen, heeft AirGreenland problemen om voor iedereen een bed te voorzien. Ze schrijven onze namen op, duwen wat maaltijd vouchers in onze handen, en vertellen dat ze op zoek gaan naar een slaapplaats en ons in de loop van de dag zullen contacteren. Wanneer we dan wel weggeraken uit Ilulissat weten ze zelf ook niet.

Teneergeslagen gaan we terug naar onze uitvalbasis: het hotel Icefiord. Zij hebben geen plaats meer en eigenlijk willen we daar ook niet blijven. We bellen een hele waslijst aan hotels, maar nergens is een bed vrij. Willem is ondertussen vertrokken met zijn tentje om wat te verkennen rond de icefjord tot zijn groep komt. Wij (Will, Steven en mezelf) lopen nog maar eens door het centrum van Ilulissat. Aangezien ik al even twijfel om een fotoboek als souvenir mee te nemen, en we hier nu toch nog zijn, stappen we World of Greenland binnen. Ik koop het boek (joepie) en we geraken aan de praat met de meisjes achter de kassa. Ze weten van de problemen bij AirGreenland en willen graag helpen. Een kennis van hen is in Kopenhagen en verhuurt haar huis in Ilulissat. Ze gaan checken of het vrij is. AirGreenland stuurt ondertussen ons nieuwe vluchtschema: drie dagen later dan gepland vliegen we naar Kangerlussuaq, de volgende dag naar Kopenhagen en de dag daarna naar Brussel. Na wat rondbellen met diverse luchtvaartmaatschappijen is alles rond. Rond 16u belt Maj (van World of Greenland) ons met het verlossende nieuws. Het huis is vrij en we kunnen er blijven tot onze vlucht naar Kangerlussuaq. Tevreden met elk een kamer en een bed, en een zetel om in te hangen, koken we een lekkere pasta met veel groentjes.

De komende dagen vullen we met wandelen rond de icefjord, werken en maaltijdvouchers opdoen in de lokale restaurants. Op de dag van vertrek lunchen we nog met Willem, die ondertussen terug is van zijn minitochtje en nemen we (voor de tweede keer) afscheid. We bereiken zonder extra gedoe Kangerlussuaq. Daar spotten we tijdens een korte wandeling voor onze vlucht naar Kopenhagen nog een rendier.

In Kopenhagen nemen we afscheid van Will. Steven en ik proberen nog een uur of vier te slapen in het hotel voor onze vroege ochtendvlucht naar Brussel. En zo eindigt ons bewogen Groenland avontuur vier dagen later dan gepland.

/home/runner/work/fvmaldeg.github.io/fvmaldeg.github.io/content/nl/blog/groenland2.md

Gelukkig hebben we geanticipeerd. Vrijdag namen we al contact op met Ivik, iemand die Willem kent en die voor hem vaker boottransport doet. We spreken af met Ivik dat hij ons dropt op twee locaties langs de kust, waar wij micrometeorieten kunnen zoeken. Op vrijdag bekeken we ook al twee potentieel goeie locaties om micrometeorieten te verzamelen. De voorwaarden voor een goeie locatie: hard gesteente, en hoge toppen, die tijdens de glaciaties niet continu bedekt waren om zoveel mogelijk op te kunnen vangen van wat uit de lucht valt. Onze eerste stop is een strandje in de baai ten noorden van het dorpje Qeqertaq. Dit blijkt ook de favoriete plaats te zijn van een koppel bultruggen. Ze komen ons elke dag begroeten met gespuit en een zwaaiende vin. Ons kamp is omgeven door bergen graniet van 700 à 800 m hoog. De drie topjes op wandelafstand zijn ons doel voor de komende drie dagen. Wanneer Ivik ons heeft afgezet, maken we kamp op het strand dicht bij een rivier. Tevreden dat we eindelijk aan ons veldwerk kunnen starten, nemen we de muggen er (nu nog) graag bij.

De eerste dag is regenachtig en dat maakt het terrein niet makkelijker. We banen ons een weg langs het strand, hoppend tussen stenen. Dit wordt snel gevolgd door kletsnatte, enkelhoge struikjes en leidt tot natte schoenen en voeten. Om hogerop te geraken, klauteren we over gladde boulders. Door een val op mijn knie, keer ik samen met Steven vroeger terug richting kamp, terwijl Will en Willem verder klimmen tot de top. Na een lange dag, komen ze terug met de eerste samples. Dag 2 blijf ik in het kamp en gun mijn knie een dagje rust. Het weer is beter, maar als de drie mannen terugkomen die avond hebben ze toch natte voeten door de sneeuwvelden hogerop. De laatste top die we willen beklimmen vanuit dit kamp, ligt iets verder. De dag begint met 4 km langs de kust, met gelukkig iets minder blokken dan dag 1. Om mijn knie nog wat te sparen, leg ik de eerste kilometers op het water af met de packraft. Daarna beginnen we te stijgen om onze laatste samples op het graniet te verzamelen. Op de top zoeken we telkens naar spleten of een plat oppervlak waar veel sediment in kon verzamelen. Het gekozen plekje wordt gefotografeerd en daarna scheppen we al het losse zand in zakken om mee te nemen en later in het labo te verwerken. Na een stevige afdaling langs de boulders en een snelle fotoshoot van Will op een ijsberg, bereiken we het kamp. ’s Avonds komt nog een familie poolvosjes langs om hallo te zeggen. We ruimen het kamp op voor onze boottransfer naar de volgende locatie: Disko eiland.

Daar volgen we hetzelfde ritme. Kamp opzetten, nog een wandeling om de dag te vullen en daarna bereiden we ons voor op de twee volgende toppen die we gaan beklimmen. Ondertussen is onze tolerant voor de muggen al serieus gezakt. Het terrein op Disko bestaat voornamelijk uit basalt en sedimentair gesteente en is veel aangenamer (lees: weinig boulders). We stappen vlot naar boven. Er hangt veel zeemist, maar algauw kruipen we boven de wolken en zien we de top die bestaat uit prachtige basaltzuilen. We verzamelen opnieuw meerdere kilo’s los sediment om naar micrometeorieten te zoeken en dalen terug af naar ons mistig kamp. Veel te snel breekt de laatste dag aan. Het is een flink eind, maar we worden beloond met zicht op de impressionante mudderbuchten (of modderbaai) en meer samples om mee naar huis te nemen. Na onze laatste zware dag, nemen we afscheid van Disko en worden we opnieuw opgepikt met de boot om terug te varen naar Ilulissat.

/home/runner/work/fvmaldeg.github.io/fvmaldeg.github.io/content/nl/blog/groenland1.md

Dinsdag 18 juli vertrekken Willem (de veldgids), Steven (de supervisor) en mezelf (de doctoraatstudent) naar Zaventem voor onze vlucht naar Kopenhagen. Na een spannend momentje door een overboekte vlucht, raakt Willem uiteindelijk toch op hetzelfde vliegtuig. We landen in Kopenhagen, en brengen daar 1 nachtje door op hotel voor we de volgende dag doorreizen naar Groenland.

Op de luchthaven van Kopenhagen ontmoeten we Will (de Britse doctoraatstudent van Kopenhagen). We zetten onze reis verder, eerst naar Kangerlussuaq en vervolgens met een kleine propellor naar Ilulissat, met het eerste zicht op de ijskap. Bij aankomst informeren we bij de balie naar de laatste update voor onze helikoptervlucht de volgende dag. Ze weten daar precies van niet veel en vertellen ons dat we een uur op voorhand op de luchthaven moeten zijn.

Het moment dat we uit de kleine luchthaven stappen, krijgt Will telefoon. Het is de charterdienst van AirGreenland. Will geeft snel de telefoon door aan mij. Aan de andere kant van de lijn, volgt een onsamenhangende uitleg over onze helikopter. Ondanks onze boeking in november 2022, is deze plots niet meer beschikbaar. We staan met onze mond vol tanden. Ons veldwerk valt of staat met die helikopter want we kunnen op geen enkele andere manier de geplande locatie bereiken. We hergroeperen in hotel icefiord en beslissen om ons niet zomaar aan de kant te laten schuiven. Na wat heen en weer gemail, gebel en licht gedreig met AirGreenland, krijgen we hen zover dat ze op zoek gaan naar andere opties voor ons. Tot zover de langste woensdag van mijn leven.

De volgende ochtend wachten we in spanning op het verlossende telefoontje. Ze hebben een plan: in plaats van de ene grote helikopter die we geboekt hebben (en die, zoals we later leren, in Rotterdam staat op dit moment) zullen ze ons in 2 keer vliegen met een kleinere helikopter. Dolenthousiast om te vertrekken, treffen we de laatste voorbereidingen en maken we ons klaar om te vliegen. Helaas zijn de weergoden onze plannen minder goed gezind. Er is teveel mist, waardoor we niet kunnen vertrekken. De rollercoaster aan emoties gaat door. Die avond klaart het op en, omdat we geen plaats vinden in een hotel, maar vooral om toch al een veldgevoel te hebben, zetten we onze tentjes op langs de ijsfjord en genieten van de middernachtzon op de ijsbergen.

AirGreenland boekt ons opnieuw in op zaterdag. Vrijdag doden we de tijd met een wandeling, schuilen voor de regen in onze uitvalsbasis hotel icefiord, waar het personeel ons al begint te kennen, en speculeren over opties als het weer de volgende dag opnieuw zou tegenzitten. De alternatieven zullen nodig zijn. Zaterdag is het tijdens ons tijdslot opnieuw te mistig. Geen helikopter voor ons…