Gelukkig hebben we geanticipeerd. Vrijdag namen we al contact op met Ivik, iemand die Willem kent en die voor hem vaker boottransport doet. We spreken af met Ivik dat hij ons dropt op twee locaties langs de kust, waar wij micrometeorieten kunnen zoeken. Op vrijdag bekeken we ook al twee potentieel goeie locaties om micrometeorieten te verzamelen. De voorwaarden voor een goeie locatie: hard gesteente, en hoge toppen, die tijdens de glaciaties niet continu bedekt waren om zoveel mogelijk op te kunnen vangen van wat uit de lucht valt. Onze eerste stop is een strandje in de baai ten noorden van het dorpje Qeqertaq. Dit blijkt ook de favoriete plaats te zijn van een koppel bultruggen. Ze komen ons elke dag begroeten met gespuit en een zwaaiende vin. Ons kamp is omgeven door bergen graniet van 700 à 800 m hoog. De drie topjes op wandelafstand zijn ons doel voor de komende drie dagen. Wanneer Ivik ons heeft afgezet, maken we kamp op het strand dicht bij een rivier. Tevreden dat we eindelijk aan ons veldwerk kunnen starten, nemen we de muggen er (nu nog) graag bij.
De eerste dag is regenachtig en dat maakt het terrein niet makkelijker. We banen ons een weg langs het strand, hoppend tussen stenen. Dit wordt snel gevolgd door kletsnatte, enkelhoge struikjes en leidt tot natte schoenen en voeten. Om hogerop te geraken, klauteren we over gladde boulders. Door een val op mijn knie, keer ik samen met Steven vroeger terug richting kamp, terwijl Will en Willem verder klimmen tot de top. Na een lange dag, komen ze terug met de eerste samples. Dag 2 blijf ik in het kamp en gun mijn knie een dagje rust. Het weer is beter, maar als de drie mannen terugkomen die avond hebben ze toch natte voeten door de sneeuwvelden hogerop. De laatste top die we willen beklimmen vanuit dit kamp, ligt iets verder. De dag begint met 4 km langs de kust, met gelukkig iets minder blokken dan dag 1. Om mijn knie nog wat te sparen, leg ik de eerste kilometers op het water af met de packraft. Daarna beginnen we te stijgen om onze laatste samples op het graniet te verzamelen. Op de top zoeken we telkens naar spleten of een plat oppervlak waar veel sediment in kon verzamelen. Het gekozen plekje wordt gefotografeerd en daarna scheppen we al het losse zand in zakken om mee te nemen en later in het labo te verwerken. Na een stevige afdaling langs de boulders en een snelle fotoshoot van Will op een ijsberg, bereiken we het kamp. ’s Avonds komt nog een familie poolvosjes langs om hallo te zeggen. We ruimen het kamp op voor onze boottransfer naar de volgende locatie: Disko eiland.
Daar volgen we hetzelfde ritme. Kamp opzetten, nog een wandeling om de dag te vullen en daarna bereiden we ons voor op de twee volgende toppen die we gaan beklimmen. Ondertussen is onze tolerant voor de muggen al serieus gezakt. Het terrein op Disko bestaat voornamelijk uit basalt en sedimentair gesteente en is veel aangenamer (lees: weinig boulders). We stappen vlot naar boven. Er hangt veel zeemist, maar algauw kruipen we boven de wolken en zien we de top die bestaat uit prachtige basaltzuilen. We verzamelen opnieuw meerdere kilo’s los sediment om naar micrometeorieten te zoeken en dalen terug af naar ons mistig kamp. Veel te snel breekt de laatste dag aan. Het is een flink eind, maar we worden beloond met zicht op de impressionante mudderbuchten (of modderbaai) en meer samples om mee naar huis te nemen. Na onze laatste zware dag, nemen we afscheid van Disko en worden we opnieuw opgepikt met de boot om terug te varen naar Ilulissat.
